Gipuzkoako probintziak 1910eko hamarkada hasieran abiaziorako bi eremu zituen –Ondarreta eta Lasarte–. Gainera, Donostiako badia ere bazegoen uretako hegazkinek erabiltzeko. Irungo hiribilduko zaletu talde batek hiri horretan aireportua eraikitzea eskatu zion Sustapen Ministerioari 1920an. Aukeratutako tokia Playaundi da, Bidasoa ibaiko bokalean; 800 x 400 metroko dimentsioak ditu.
1920ko hamarkadan, Sustapen Ministerioak aireko linea batzuk jartzeko baimena eman zuen: 1922an, Donostia-Madril linea; 1924an, Donostia-Kanariak linea, eta, 1926an, Donostia-Tenerife linea.
1929ko aireportu nazionalen planak Irunetik eta Donostiatik hurbil dagoen mugako aerodromoa izatea komenigarria dela jaso zuen. Irungo Udalak, Foru Aldundiak eta Donostiako Udalak Playaundiko lursailak eskaini zituzten aireportua kokatzeko, baita lanak gauzatzeko diru-laguntza eman ere. 1931ko abenduan, aireportua eraikitzeko zailtasun teknikoen eta ekonomikoen ondorioz, aireportu nazionalaren kalifikazioa galdu zuen. Kudeaketak gelditu egin ziren, eta 1934ko irailean, Irungo aireportuko batzordea desegin egin zen.
1950eko hamarkadan, Espainiako aire-garraioak izan zuen garapenaren ondorioz, Gipuzkoan aireportua behar zela pentsatu zen berriz. Beharrezko proiektuak egin ondoren, 1952an Bidasoako estuarioko aireportua, Hondarribiko udalerrian, eraikitzeko lanak hastea presazkoa zela adierazi zen.
Inaugurazioa eta zirkulazioari irekitzea
1955eko abuztuaren 22an aireportua inauguratu zen, eta abuztuaren 29an ofizialki ireki zen nazio eta nazioarteko mailako turismoarentzat, zein eskala teknikoentzat. Aviaco konpainiak hegaldi nazionalak lau egun beranduago hasi zituen. 05-23 pistak 1200 metroko luzera dauka. Halere, 23. pistan eragiketak egin ahal izateko Frantziako lurraldearen gainetik hegan egin beharra zegoen, eta ondorioz, Gobernu horrek berehala agertu zuen kexa. Bestalde, aireportuan instalazio nahikorik ez zegoenez, inguruko kontserba fabrika bat bidaiarien terminal bezala egokitu zen.
1957ko uztailean Espainiako eta Frantziako ordezkaritzek bilera egin zuten Hondarribiko aireportuaren ustiapenerako mugen inguruan adostasun batera heltzeko. Akordioak zor aeronautikoak ezartzen utzi zuen 1959ko ekainean, baina erreakzio bidezko hegazkinek aireportua erabiltzea debekatu zuen.
1961ko uztailean pistaren zabaltze-lanak bukatu ziren, pistari 1500 metroko luzera emanez. 1963ko maiatzean aireportuak aduana-aireportu kalifikazioa jaso zuen. 1964 eta 1965 artean, kontrol dorrea eraiki zen, aireontzien aparkalekua zabaldu zen, eta ofizialki Donostiako Aireportua deitu zen. 1967an, terminalaren eraikinaren eta bere urbanizazioaren lanak hasi ziren; 1968ko ekainean inauguratu ziren. 1969ko abenduan, aireportua zirkulazioarentzat itxi zen hegaldi pista handitzen hasteko eta egungo 1754 metroko luzera emateko.
1992ko martxoaren 18an akordio berria sinatu zen Espainiaren eta Frantziaren artean, Donostiako Aireportuaren erabileraren inguruan, eta ondorioz, hegazkin erreaktoreek aireportua erabiltzeko debekua kendu zen. Hortaz, eguneroko gehiengo kupoa ezarri zen, gaueko ordutegitik kanpo: hamabi mugimendu MD-88 motako aireontzientzat, eta beste hamabi BAE-146 motakoentzat.
1996ko uztailean VOR/DME jarri zen martxan, 04 atalasetik 5,07 kilometrora, eta SSN identifikadorearekin. 1997ko abuztuan NDB/DME jarri zen martxan, 22 atalasetik 2,7 kilometrora 355 norabidean, eta HIG adierazgarriarekin.
